Find Footage

Gebruiksvoorwerpen die zijn achtergelaten op de stoep: het is niet weg te denken uit het straatbeeld. Een stoel, lamp, tafel of kast; ooit zijn ze met zorg uitgezocht om het interieur in te richten, ter verfraaiing en als uiting van de individuele identiteit. Nu zijn ze geselecteerd om weg te gooien – na de aankoop van een nieuwe variant of omdat men erop is uitgekeken.

Het weggooien, dumpen op straat, is een handeling waarbij de voormalige bezitter bewust, maar toch onbedoeld, nieuwe composities creëert. Een handeling waarbij (her)plaatsing tot een ritueel wordt verweven. Met als resultaat een publiek tableau van en over onszelf. De spullen worden geofferd aan de entropie van de straat. Een laatste eerbetoon aan wat we ooit bezaten. Iedereen mag meenemen, aanraken of kapotmaken wat ooit van onszelf was.

De schoonheid van het vinden

Jeroen Arians is gefascineerd door het kantelpunt waarop de dagelijkse werkelijkheid surrealistisch wordt. De Rotterdamse fotograaf gaat op zoek naar alledaagse objecten die op straat zijn achtergelaten. Hij neemt ze vervolgens mee naar zijn werkplek, waar hij de objecten samenbrengt in nieuwe composities. De composities komen tot stand op basis van onderzoek naar materiaal, kleur en vorm, maar ook naar de intrinsieke functionaliteit. Zodra de oude objecten zijn samengebracht tot een nieuwe compositie, krijgen ze een nieuwe betekenis. Ze kunnen nu niet meer zonder elkaar bestaan, ondanks hun fragiele relatie tot elkaar.

Plaatsbepaling

Voor Arians stopt het proces niet bij een nieuwe compositie. Zodra de objecten binnen de compositie van een nieuwe installatie een andere betekenis hebben gekregen, plaatst Arians de installatie weer terug op de plek waar hij de spullen aantrof. Hij selecteert de omgeving die het meest vanzelfsprekend past bij de nieuwe installatie. Alsof die daar altijd heeft gestaan.

Het wordt een monument voor onze consumptiemaatschappij, dat ieder moment kan instorten. De ruimte wordt een decor van een aanvankelijk formele compositie, die in de laatste levensfase een theatrale wending krijgt. Deze intrinsieke spanning benadrukt Arians met theatrale belichting, die de dramatiek van het beeld in de omgeving extra bekrachtigt.

De titel ‘Find Footage’ refereert naar de cinematografische techniek found footage. Het is pseudo-documentaire en mockumentary, maar dan in omgekeerde volgorde. De gevonden voorwerpen, waarnaar Arians expliciet op zoek is geweest, worden in een cinematografische setting verbeeld. De installatie wordt bepaald door wat mensen op straat neer zetten, maar wordt uiteindelijk ook weer teruggegeven aan de straat.